Romeo i Julia

Translation
Files
Metadata

Tłumaczenia arcydzieł Szekspira, tłum. Wojciech Dzieduszycki, T. 1, Drukarnia „Czasu”, Kraków 1904, s. 210–327.

Romeo i Julia (I 3)

PANI CAPULETTI A gdzie panienka bywa? Proszę tu zawołać! PIASTUNKA Jak mamę kocham! Miała wtedy lat dwanaście, A ja ją zawołałam: Chodź tu baraneczku, Zazulo! – A broń Boże! – Gdzież to dziecko? – Julciu! Wchodzi Julia. JULIA A któż to woła? PIASTUNKA Mama. JULIA Słucham Pani Matki. PANI CAPULETTI Więc powiem, o co chodzi. A pójdź Jejmość sobie! Musimy same zostać. Jejmość tu się wrócisz! Ja sobie przypomniałam, że posłuchać możesz. Wszak Jejmość wiesz, że nasza panna w pięknych leciech? PIASTUNKA Dalibóg, do godziny mogę lata zliczyć. PANI CAPULETTI Czternastu jeszcze latek Julia nie skończyła. PIASTUNKA Jak u mnie zębów czworo, u niej lat czternaście; A jeszcze nie skończyła. Kiedy będzie wilia Świętego Antoniego? PANI CAPULETTI Właśnie za dwie niedziele. PIASTUNKA Za dwa tygodnie; proszę! Otóż w samą wilię Świętego Antoniego lat czternaście skończy. A moja Zuzia – niech jej światłość wiekuista! – W tę samą noc przybyła! – Zuzia z Panem Bogiem. – Zanadto dobrą była. – Ależ w samą wilię Świętego Antoniego w nocy się rodziła. – A lat czternaście skończy. – Jakby dziś pamiętam! Jak ziemia się zatrzęsła, jest lat jedenaście, A już ją odłączono. – Nigdy nie zapomnę! – W ten właśnie dzień, tak jakby gdzie na jakie zbytki – Piołunem sobie właśnie piersie namaściłam, A tam pod gołębnikiem siadłam na słoneczku. Do Mantui wtedy Jaśnie Państwo pojechali. – W głowie coś się mąci! Ale, jako rzekę, Piołunu tu na piersi ledwo skosztowało, Uczuło to maleństwo moje śliczne gorycz; A patrzę, jak się skrzywi, jak na pierś się gniewa, – Gołębnik w tem się trzęsie! Jeszcze nikt nie kazał, A jam już podreptała! Minęło jedenaście latek od tej pory. Na swoich nóżkach stała. Przenajświętsza Panno! Już mogła nawet biegać, mogła się pokręcić. Rozbiła sobie czoło tego właśnie ranka; A mąż nieboszczyk – niech mu Pan Bóg świeci! – Bo wesół to był człowiek – wziął na ręce małą: „A patrz”, powiedział, „czego padłaś na twarzyczkę? Na znaczek będziesz padać, kiedy rozum przyjdzie. Nie prawda?” mówi, „Julko”! A – Józefie święty! Smarkata już nie płacze i „tak, będę”, rzecze. A teraz, bardzo proszę, żart się w prawdę zmieni! Toć ręczę, jakbym tysiąc lat pożyła jeszcze, Zapomnieć bym nie mogła. – „Prawda?” mówi, „Julko!” – A ona już nie płacze i powiada: „Będę”. PANI CAPULETTI Już dosyć tego! Proszę tak nie tarapacić! PIASTUNKA Tak, Jaśnie Pani! – Jednak, śmiać się z tego muszę, Jak wspomnę, że nie płacze i powiada: „Będę!” A przecie, ręczę za to, że na czole miała Szkaradny, duży siniec – niby orzech – guza! Nie mało się potłukła i płakała gorzko. „A patrz!” powiada mąż mój: „Padasz na twarzyczkę, Na znaczek będziesz padać, kiedy przyjdą lata. Nie prawda? Julko!” – Już nie płacze; mówi: „Będę!” PANI CAPULETTI A ja Jejmości mówię, niechby już nie plotła! PIASTUNKA Już cyt! Skończyłam. Niechże ciebie Pan Bóg strzeże! Ja nigdy nie niańczyłam tak ślicznego dziecka! A jakbym ciebie mogła raz mężatką widzieć, Już będę mogła umrzeć.

[William Shakespeare], Romeo i Julia. Tragedya w 5 aktach W. Szekspira, tłum. Wojciech Dzieduszycki [w:] Tłumaczenia arcydzieł Szekspira, T. 1, Drukarnia „Czasu”, Kraków 1904, s. 210–327.

Download the play as a pdf file

Type: application/pdf

Size: 41.13 MB

Recommended edition

[William Shakespeare], Tłumaczenia arcydzieł Szekspira, tłum. Wojciech Dzieduszycki, T. 1, Drukarnia „Czasu”, Kraków 1904.

Download the book as a pdf file

Type: application/pdf

Size: 130.23 MB

Author

Shakespeare, William (1564-1616)

Uniform title

Romeo i Julia